Szpital jeńców wojennych
Obóz w Zeithain jako oddział Stalagu IV B Mühlberg służył od września 1942 r. przede wszystkim jako kwatera dla niezdolnych do pracy jeńców radzieckich. W następnych miesiącach obóz przemieniono na szpital wojskowy dla tych jeńców, którzy ulegli wypadkowi w komandach pracy lub zachorowali. W końcowej fazie tych zmian szpital mógł pomieścić 7.700 łóżek. Od 1 lutego 1943 r. obóz jeniecki w Zeithain nie nazywano już Stalagiem IV B/Z, lecz rezerwowym szpitalem jenieckim. Należał on jednak nadal do Stalagu IV B Mühlberg.
Im dłużej trwała wojna, tym większą rolę dla niemieckiej gospodarki wojennej odgrywała praca radzieckich jeńców wojennych. Dlatego w ciągu 1942 r. zachowanie przy życiu jeńców radzieckich jako siły roboczej miało priorytet przed ich zagładą. Warunki żywienia i egzystencji poprawiły się jednak nieznacznie, ale w połączeniu z wyczerpującą pracą fizyczną nadal pociągały za sobą masowe zachorowania.
Liczba umieszczanych w Zeithain chorych na gruźlicę radzieckich jeńców wojennych ustawicznie rosła. Kierowani byli oni tutaj z komand pracy lub z innych szpitali wojskowych IV okręgu wojskowego. Ze względu na prawie niezmienione warunki życia i zupełnie znikome możliwości leczenia nie było dla nich żadnych szans rekonwalescencji. Według różnych źródeł dziennie umierało 10 – 20 jeńców. Szpital wojskowy w Zeithain pozostał dla jeńców radzieckich do końca wojny obozem śmierci.
23 kwietnia 1945 r. oddziały Armii Czerwonej wyzwoliły obozy jenieckie w Zeithain i Mühlberg. Jeszcze tygodnie po wyzwoleniu wielu byłych jeńców obozu w Zeihain umierało na skutek niewoli.
